Johan en Anne komen bij mij voor een mediation gesprek. Zij zijn vorig jaar gescheiden, nadat bekend was geworden dat Johan een affaire had. Inmiddels woont hij samen met zijn vriendin. Hun dochter Sanne van 14 is sinds de scheiding nauwelijks bij haar vader op bezoek geweest. Johan en Anne zijn verwikkeld in een moeizame scheidingsprocedure. Deze gaat over de invulling van de omgangsregeling. De rechter heeft de zaak aangehouden en hen gevraagd of zij een poging willen wagen om samen tot een oplossing te komen. Zij hebben het moedige besluit genomen dit te doen. Ik tref aan de mediationtafel veel boosheid. Anne is er stellig van overtuigd dat Sanne niet wil komen omdat Sanne niet wil. Sanne heeft tegen haar moeder gezegd dat zij niet naar haar vader wil zo lang hij zijn nieuwe vriendin belangrijker vindt dan haar. Johan is het hier niet mee eens. Hij krijgt het gevoel dat Anne hun dochter tegenhoudt. Sanne wil namelijk niet eens met hem in gesprek.
Hun bevindingen ten aanzien van Sanne staan lijnrecht tegenover elkaar. Beiden kijken zo anders aan tegen de situatie dat ik hen vraag of zij het goed vinden als ik eens met Sanne praat. Dat vinden zij beiden een goed idee.
Een week later ontmoet ik Sanne. Zij is een open kind. Ik vraag haar of ze weet waarom ze bij mij is. Ze geeft aan dat ze weet dat haar ouders veel ruzie maken. Ook bij de rechter en dat ze daarom bij mij moet komen. Ik leg haar uit dat ik graag met haar wil onderzoeken wat nu het beste voor haar is en dat haar ouders mij samen hebben gevraagd om dit eens uit te zoeken. Ik laat haar weten dat ze namelijk beiden het beste met haar voor hebben en dat ze liever met Sanne een oplossing willen vinden dan dat de rechter een knoop doorhakt.
Er ontstaat een open gesprek waaruit blijkt dat Sanne geen zin heeft in het gedoe tussen haar ouders. Ze vindt het lastig als haar moeder huilt. Ze begrijpt niet waarom haar vader een ander heeft. Ze hadden het met elkaar toch gezellig. En om al dat gedoe uit de weg te gaan, kan ze maar het beste geen contact met haar vader hebben. Op mijn vraag of ze haar vader mist, haalt ze haar schouders op. Haar ogen staan treurig. Als ik haar vraag of ze een tip voor haar vader heeft, zegt ze: “hij moet stoppen met z’n best te doen om die vrouw in mijn leven te introduceren. Ik heb niks met haar.” En als tip voor haar moeder laat ze weten dat als ze met haar vader afspreekt dat zij moet stoppen hierover te vragen en te gaan huilen. Ik vraag Sanne of ze – als haar ouders rekening houden met haar tips – weer een keer met haar vader zou willen afspreken. Dat wil ze wel. Ze wil wel naar de film met hem. Alleen met hem en bij de McDonalds eten. Ze geeft mij toestemming om haar tips met haar ouders te bespreken.
Anne en Johan komen bij mij terug. Ik deel de inhoud van het gesprek met Sanne met hen en ik vraag hen of ze met de tips van Sanne rekening willen houden. Vader geeft aan hier rekening mee te willen houden. Moeder is eerst nog heel verbaasd. Ze geeft aan dat Sanne bij haar een totaal ander verhaal vertelt. Ze vraagt zich af of Sanne zich wel helemaal zichzelf kon zijn. Als ik haar vraag dat als het verhaal van Sanne bij mij juist zou zijn of ze dan bereid is om een poging te wagen en Sanne dan te stimuleren om met haar vader te gaan eten. Dat wil ze wel. Johan zucht: dank je wel. Er lijkt een opening te zijn in deze strijd……
Neem voor meer informatie contact op met:
